கண்டெடுத்த கவிஞன் தா.காசிம் - 5
தளபதி திருப்பூர் மைதீன் அண்ணன் அரசியல்
வட்டாரத்தில் அதிகம் அறிமுகமாகி இருக்க வேண்டிய ஒரு விற்பன்னர். ஆனால் அதிகமாக
மறைக்கப்பட்ட திரைகளால் நிரப்பப்பட்டிருந்தார்.
ஈரோட்டு பெரியார் ஈ.வே.ராவின் நம்பிக்கைகளைப் பெற்றவர்களில் இவரும் ஒருவர்.
பள்ளிபடிப்புப் பூஜ்யம். ஆனாலும் பெற்றிருந்த ஞானப் பரப்பு கொஞ்சம்
விசாலம். மேடைகளில் இவர் முழக்கம் கூட்டத்தை அதிரவைத்து விடும். இவரின் சொற்பொழிவு
வேகத்தில் தயாரிக்கப்பட்ட நபர்களில் இன்றைய மூத்த தலைவர் கலைஞர் கருணாநிதியும்
ஒருவர் என்ற ரகசியம் பலருக்குத் தெரியாது. எனினும் கலைஞர் கருணாநிதிக்கு அந்த
நன்றி உணர்வு இன்றும் இருக்கிறது.
இன்றிருக்கும் திராவிடக் கழகத் தலைவர்களில்
திருப்பூர் மைதீன் அண்ணனுக்குத் தனிப பெரும் இடம் உண்டு. அந்த மைதீன் அண்ணன் நம்மை
விட்டு மறைந்து பல பத்தாண்டுகள் ஆகிவிட்டன.
கவிஞர் தா. காசிம் பற்றிய நினைவுகளைப் பதிவு
செய்யும் போது திருப்பூர் மைதீன் அண்ணனைச் சொல்லியாக வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது.
இந்தப் பீடிகையுடன் பேசப்படும் மைதீன் அண்ணன்,
தன்னுடைய சமூக வாழ்வின் தடத்தை மாற்றியமைத்துக் கொண்டார். அதாவது பெரியார்
இயக்கத்தை விட்டு வெளியேறிவிட்டார்.
காயிதேமில்லத் அரசியல் வாழ்க்கையில் தன்னை
இணைத்துக் கொண்டார். காயிதேமில்லத்தைப் பின்பற்றிய
மூத்த தலைவர்கள் அனைவருக்கும் மூத்தவர் திருப்பூர் மைதீன் அண்ணன்.
அவர் அடிக்கடி சொல்லிக்கொள்வார்,"
காயிதேமில்லத் தனியே மேடையில் அரசியல் பேசிய காலத்தில் அவர்களை அடுத்து அரசியல்
பேசிய முதல் தொண்டன் நான்" என்று.
காயிதேமில்லத் அடைமொழி கொடுத்து அழைக்கப்பட்ட
முதல் தொண்டரும் இவர்தான். அடந்த அடைமொழிதான் தளபதி என்பது.
இந்தத் தளபதிக்கும் காயிதேமில்லத்திற்கும் ஓர்
மனத்தடங்கல் ஏற்பட ஆரம்பித்தது. அது விரிவுபட்டு இயக்கப் பணிகளை விட்டு
முழுமையாகத் தன்னை விலக்கிக்கொள்ள வேண்டிய ஒரு துயரம் முஸ்லீம் லீக்கின்
வரலாற்றில் ஒரு வடுவாகப் பதிந்தது.
காலங்கள் அதன் போக்கில் ஓடிக் கொண்டிருந்தன.
தலைவரும் மூத்தத் தொண்டனும் பார்வைகளை விட்டு படுவேகமாக நகர்ந்து கொண்டே இருந்தனர்.
தளபதி திருப்பூர் அண்ணனின் மேடைப் பேச்சு
துவங்கும்போதே "வாழ்த்த வாயும், நினைக்க மட நெஞ்சும், தாழ்த்த சென்னியும்
தந்த தலைவனை" என்று முழங்கும். இந்த ஓசை எந்த மேடையில் எங்கு கேட்டாலும் அது
மைதீன் அண்ணன் மேடை என்று சொல்வார்கள். இந்தப் பாடல் தேவார அப்பர் அடிகளுக்கு
உரியது.
அந்த நினைவுகள் காயிதேமில்லத்தின் ஆழ்மனதை
உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது. அந்தத் தளபதி திருப்பூர் மைதீன் மீண்டும்
இயக்கத்திற்குள் வந்தாக வேண்டும் என்ற முடிவிற்குக் காயிதேமில்லத்
வந்துவிட்டார்கள்.
இடைப்பட்ட காலம் முஸ்லீம் லீகின் அடுத்தக்கட்ட
தலைவர்கள் ஏராளாமாக உருவாகிவிட்டார்கள். முஸ்லீம் லீகின் மேடைகளில் வடகரை பக்கர்
அண்ணன் முழங்குகிறார். அ.க.அப்துல் சமது மேடைகளில் அலங்காரம் செய்கிறார்.
இரவணசமுத்திரம் M.M.பீர்முகம்மது மேடைகளில் வீர முழக்கம் தருகிறார்.
இப்படிப் பல பேச்சாளர்கள்.
A.K.ரிபாய் சாஹிப், திருச்சி அப்துல் வகாப் சாஹிப், மதுரை
ஷரீப் சாஹிப், A.சாகுல்ஹமீது சாஹிப் போன்ற அரசியல் சிந்தனையாளர்கள் பலர்
வந்துவிட்டனர். என்றாலும் காயிதேமில்லத்திற்குத் தளபதி மைதீன் அண்ணன் இடம் காலியாக
இருப்பது மனத்திற்குள் காயமாகவே இருந்தது.
தளபதி திருப்பூராரைத் திரும்ப அழைக்க ஒருவரை
தேர்ந்தேடுக்க வேண்டும். அந்த ஒருவர் யாராக இருக்க வேண்டும் ? என்று தேர்வு
செய்யும் பொழுது காயிதேமில்லத் எடுத்த முடிவுதான் கவிஞர் தா. காசிம்.
காயிதேமில்லத்தின் இந்த அந்தரங்க ராஜதந்திரத்தை
இன்றிருப்பவர்களில் எத்தனைபேர் அறிந்திருப்பார்களோ நமக்குத் தெரியாது.
கவிஞர் தா.காசிமை அழைத்து "தளபதி
திருப்பூராரைத் திரும்ப அழைக்க ஒரு கட்டுரையைப் பத்திரிக்கையில் எழுதுங்கள்.
அந்தக் கட்டுரை தளபதியாரின் கைக்கும் போய்ச் சேர வேண்டும். தளபதியார் திரும்ப வர
அந்தக்கட்டுரை தளபதியாரின் ஆழ்மனதில் உந்துசக்தி ஏற்படுத்த வேண்டும்.
இவ்வளவுசக்திமிக்க எழுத்தாற்றலை புலவரே நீங்கள் பெற்றிருக்கிறீர்கள். உடனே
எழுதுங்கள். என்னுடைய தலையீடு எங்கும் தெரிய வேண்டாம்" என காயிதேமில்லத் சொன்னார்கள்.
சென்னை மாநகராட்சியின் முஸ்லீம் லீகின் துணை
மேயராக இருந்த சிலார் மியானின் பிறைக்கொடி மாத இதழில் "தளபதி எங்கே
இருக்கிறாய்" என்று ஒரு ஆவேசமான உருக்கமான கட்டுரையைத் தா.காசிம் எழுதினார்.
இந்தக்கட்டுரை முடங்கிக் கிடந்த திருப்பூராரைச்
சென்னை குரோம்பேட்டை காயிதே மில்லத்தின் குடிலுக்கு கூட்டிவந்து சேர்த்தது.
காயிதேமில்லத்தின் ஆழ்மன வேதனை அன்றுதான் முழுவதுமாக விடைபெற்றது. அது அரசியல்
அந்தரங்க ரகசியம்.
திருப்பூர் மைதீன் அண்ணன், அதன் பின் துறைமுகம்
தொகுதியில் நின்று வென்று சட்ட மன்றத்துக்குள் சென்றார். முஸ்லீம் லீகின்
கொறடாவாகப் பரிணமித்தார்.
இன்னொரு நிகழ்வு. காயிதேமில்லத் அவர்கள்
தன்னுடைய நாடாளுமன்ற லெட்டர் பேடில் சமுதாயத்திற்கு ஒரு கோரிக்கை வைத்தார்கள்.
“புலவர் தா.காசிம் சமுதாயத்தின் சொத்து.
அவருக்கு உதவுபவர்கள் எனக்கே நேரிடையாக உதவுபவர்கள் ஆவார்கள்” என எழுதி கையொப்பமிட்டு கவிஞர் தா.காசிமிடம்
கொடுத்தார்கள். கொடுத்துவிட்டுச் சொன்னார்கள், “இந்தக் கடிதத்தில் நான் தேதி
போடவில்லை. தேதி போடாத கடிதமும், பணம் குறிக்காமல் கையெழுத்திட்டுத் தரும்
செக்கும் விலை மதிப்பற்றது. எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும்
பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம்”.
இப்படி ஒரு சிபாரிசுக் கடிதம் தன வாழ்நாளில்
எவருக்கும் காயிதேமில்லத் தரவில்லை என்பதே சத்தியம் என இதுவரை
நம்பிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
இந்தக் கடிதத்தைக் கொடுத்துவிட்டு காயிதேமில்லத்
தன் தம்பி மறைந்துவிட்ட அஹமது இப்ராஹீம் சாஹிப் அவர்களின் காது ஒலி கேட்கும்
கருவியையும் கொடுத்தார்கள்.
கவிஞர் தா.காசிம், காயிதேமில்லத் தந்த இந்த இரு
பொக்கிஷங்களையும் கடைசிவரைப் பயன்படுத்த முடியாமலேயே போய்விட்டது.
கவிஞர் இந்த இரு பொக்கிஷங்களையும் தன்
கைப்பையிலேயே வைத்துக் கொண்டு அலைந்து கொண்டிருந்தார்.
ஒருமுறை ஈரோடு அக்ரஹாரத்தில் மீலாது
கவியரங்கத்திற்கு இளைஞன் A.ரஷீத் அண்ணன் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அந்தக் கூட்டத்தில்
கலந்து விட்டு சென்னைக்கு ரயிலில் வந்து கொண்டிருந்த கவிஞர் தன் கைப்பையைத்
தொலைத்து விட்டார்.
காயிதேமில்லத் சென்னை ஸ்டான்லி மருத்துவமனையில்
சேர்க்கப்பட்டிருந்த தன் வாழ்வின் இறுதி கால கட்டங்கள். கவிஞர் தா.காசிமும்,
மணிவிளக்கு மாத இதழின் அச்சுக்கோப்பாளர் பலராமனும் தலைவரைப் பார்க்க
மருத்துவமனைக்கு வந்தார்கள்.
தலைவர் அவர்களுக்கு நினைவு வருவதும் போவதுமாக
இருந்தது. கவிஞர் வந்து நின்றபோது தலைவர் முழு நினைவோடு இருந்தார்கள். கவிஞர்
தா.காசிமைப் பார்த்து லேசாக கையசைத்தார்கள். கவிஞர் தலைவர் பக்கத்திற்குச்
சென்றார். தலைவரின் ஒரு கரம் தலையணையின் கீழ் சென்று வெளிவந்தது. கவிஞர் கையில்
வைத்து அழுத்தி கவிஞரைப் பிடித்த்துக் கொள்ளும்படி சைகை காட்டினார்கள். கவிஞர் கண் கலங்கிவிட்டார்.
“தலைவரே ! இதெல்லாம் எதற்கு?” என்று விம்மினார். காயிதேமில்லத்தின் கரம் கவிஞரின்
கரத்தில் ஒரு ஐந்து ரூபாய் நோட்டை வைத்து அழுத்தியது. ஏற்கனவே இப்படிப் பலமுறை
நடந்திருக்கிறது.
காயிதேமில்லத் அவர்கள் இறுதியாக செய்த “அறம்” அதுவாகத்தான் இருக்க முடியும். ஏனென்றால்
மருத்துவமனையிலிருந்து திரும்பாமலேயே அடுத்த ஓரிரு தினங்களில் காயிதேமில்லத்
மறைந்துவிட்டார்கள்.
கவிஞர் தா.காசிமின் மனைவி பெயர் பாத்திமா. மூத்த மகன் அப்துல் ஹமீது.
பாக்கிஸ்தான்-இந்தியா போரில் பாக்கிஸ்தானின் டாங்கியை அழிக்க தன் உடல்
முழுதும் வெடிகுண்டுகளைக் கட்டி டாங்கியின் அடியில் விழுந்து அந்த டாங்கிப்
படையைச் சீரழித்து நம் இந்தியப் படைக்கு வெற்றி வாங்கித்தந்த
வீரப்பதக்கத்திற்குரிய ஹவில்தார் அப்துல்ஹமீதின் நினைவாகத் தன் மகனுக்கு அப்பெயரை
வைத்தார்.
இரண்டாவது மகன் அகமது கபீர் ரிபாய். A.K. ரிபாய் சாஹிபின் மீது வைத்த பாசத்தால் வைத்த பெயர்.
மூன்றாவது மகள் ஆமினா.
பெரியாரின் குடியரசு இதழில் இராவணன் என்ற
பெயரில் எழுதி வந்த கவிமணி வீ. நூற் முகம்மது கவிஞர் தா.காசிமின் மாமி மகன்.
கண்டெடுத்த கவிஞனின் கவிதைகள் “மேற்கின் உதயம்” என்ற பெயரில் தொகுப்பாக அவராலேயே தொகுக்கப்பட்டது.
வெளிவந்தது.
திருவள்ளுவர் 1330 குறள்களை திருக்குறள் என
வழங்கினார். கவிஞர் தா.காசிம் 1550 அருட்குறள்கள் என அறிவித்து எழுத தொடங்கினார்.
ஆனால் முடிக்கவில்லை. அருட்குறளில் ஒன்று. இன்பத்துப்பால் என்ற தலைப்பின் கீழ்
அவர் எழுதியது. வெளிநாடு செண்றிருக்கும்
கணவன் தன் மனைவிக்குக் கடிதம் எழுதுகிறான்.
தான் இந்தியா திரும்புவதாக அதில் குறிப்பிடுறான்.
மனைவிக்கு இந்த கற்கண்டுச் செய்தி இனிக்கிறது. மாமியாரிடம் ஓடிச்சென்று அவர் மகன்
வருவதைச் சொல்கிறாள். கணவன் தங்கையான தன நாத்தியிடம் குதூகலித்துச் சொல்கிறாள்.
கடைசியாக நாணிக்கோணி தன்படுக்கையான மெத்தையிடம் சொல்கிறாள்.
“அத்தைக்கும் நாத்திக்கும் ஆளன் வரவுரைத்து
மெத்தைக்கும் சொல்வாள் தனித்து”.
எழுதிய கவிஞன் வயது இன்று வரை கண்டுபிடிக்கப்
படவில்லை. எப்போது பார்த்தாலும் நாற்பதைத் தாண்டாத உருவத்தோற்றம்.
என் தந்தை A.K. ரிபாய் சொல்வார்கள்.
“கவிஞர் சொல்லும் சம்பவங்களை வைத்துப் பார்க்கும்போது என்னைவிட எட்டு அல்லது
ஒன்பது வயது மூத்திருக்க வேண்டும்” என்று. இப்படி சொல்லும்போது என் தந்தைக்கு
அறுபத்தி மூன்று வயதிருக்கும்.
எதோ ஒரு கல்ப கால தை மாதம் ஒன்றாம் நாள் (ஜனவரி
14) தான் பிறந்ததாகக் கவிஞர் அடிக்கடிச் சொல்லிக் கொள்வார்.
கவிஞர்
தா.காசிம் பற்றி இப்போதைக்கு இவை போதும்.
